Dit zijn onze Jopen
In het artikel van Joktan Cohen over "Bouwen met mensen", voert hij Joop ten tonele. Lees hieronder wie de Jopen zijn van de andere redactieleden.
[Kai Liang] Joop versus Annemiek
Joop is niet de enige die voor zichzelf opkomt. Daar is ook Annemiek. Annemiek zit in de ouderraad en is actief in het wijkcomité. Ze heeft een goed netwerk en weet haar weg te vinden naar de politiek. Ze zal niet gauw een stempel drukken op een bewonersavond, maar als zij het niet eens is met de gang van zaken, dan ga je het wel merken. En het moment dat een bestuurder het gaat merken volgt dan gauw. Maar wat nu als zij iets wil, waar Joop moeite mee heeft? Hoe moet de afweging en besluitvorming dan plaatsvinden? Hoe voorkom je dat je zowel door Joop als door Annemiek in de hoek wordt klem gezet? Dit vraagt om een stevige procesbegeleider die oog heeft voor de verschillende belangen, daar professioneel mee weet om te gaan en even zo goed kan communiceren.
[Anjo Travaille] Bouwen met natuur
De vrachtwagenchauffeur van Joktan heeft gelijk! Hij is ook natuur. Hij gehoorzaamt aan dezelfde natuurwetten als ieder ander organisme. Zijn lichaam protesteert als er dreiging is. Zijn lichaam komt tot rust als iemand de weerstand erkent en persoonlijk contact maakt. Beleidsmakers en beslissers zijn ook natuur. Zij komen ook in actie als het eigen belang in het geding is, al is dat belang soms indirecter en minder zichtbaar.
[Ronald van Velzen] Joop de vrachtwagenchauffeur en Sara de designer: winkelen = mensen!
In 2004 koos ik ‘Mensen maken de stad’ als ondertitel voor CityWorks. Winkelen is mijn vak en destijds sprak ik dan met mevrouw Bakker die een slager miste, of een goede groenteman. Maar die waren nu juist uit het centrum verdwenen omdat ze het niet meer volhielden. Klanten stemmen anders met hun mond dan met hun portemonnee. De laatste tijd gaat het anders: er ontstaan communities rondom het stads- of dorpscentrum. Mijn Joop en Sara zijn bewoners (of: consumenten) die hun centrum leuk en leefbaar willen houden. Extra leuk: de harde (door mannen en euro’s gedomineerde) kant van de retailvastgoedsector wordt ermee aangevuld en verrijkt. Mensen maken de stad nu echt!
[Jan Oosterman] Waar zouden we zijn zonder doorzetters
Ik heb niet zoveel te maken met ‘type Joop’. Wel ontzag voor die andere categorie hard core individualisten: ondernemers of initiatiefnemers die hun droom verwezenlijken. Ook zij opereren vanuit eigen belang. Maar niet alleen door zich zo nodig stevig te roeren bij een projectleider of inspraakavond of maar ook door met hun volle vermogen (energie, geld) hun project te willen realiseren. Neem bijvoorbeeld Bed and Breakfast ‘Villa Pastorie’ aan de Piushaven in Tilburg. Middenin een rommelzone aan de Piushaven is een bloeiend bedrijf ontstaan in een voormalige pastorie. Of arthouse-bioscoop CineCitta, ook in Tilburg in een schitterend verbouwd binnenstadspand. Initiatiefnemer Paul Vermee moest tegenslag op tegenslag verduren (bouwvallige buurpanden, aannemer failliet, asbest). Cinecitta greep net naast de prestigieuze Gulden Fenix prijs voor renovatie; die ging naar het Mauritshuis. Waar zouden we zijn zonder deze doorzetters.
[Ronald Löhr] Mijn Joop werd altijd tweede
Mijn Joop werd altijd tweede. Op die ene keer na dan. Maar toen was Joop niet alleen. Toen was Johan er ook. Ik wil maar zeggen, Joop kan het ook niet alleen. Volgens mij is dat de essentie. De verhoudingen tussen de private, publieke en particuliere domeinen zijn altijd in beweging en veranderen dus continu. Alleen, die verandering gaat traag zodat ze pas wordt opgemerkt als de oude verhoudingen zijn vastgelopen. De publieke as heeft de neiging zich terug te trekken, de private likt z’n wonden. Maar de particuliere kan het niet alleen. Het is de ménage à trois die het succes bepaalt.
[Alet van 't Eind] Mijn Joop heet Maria
Mijn Joop heet Maria, ze woont in een flat bij de duinen. De woningbouwcorporatie en gemeente hebben bedacht dat die flat op de mooiste plek van de gemeente staat. Er komt iets anders, iets voor rijke mensen. Mij is gevraagd de ‘inspraakavond’ voor te zitten. Een zenuwachtige corporatiedirecteur en een beschonken directeur grondbedrijf. Protest. Maria vertelt over de mooie tijden die zij met haar gezin heeft beleefd in die flat. Hoe ze met haar kleine kinderen door de duinen struinde en schelpen zocht op het strand. Hoe de kinderen groot werden en de zee er altijd was. Zij huilt en ik ook. Helemaal niet professioneel. Tja…
